Mikropoświadczenia nie są niczym nowym. Są wykorzystywane w różnych krajach oraz sektorach kształcenia i szkolenia.
W debatach dotyczących kierunków polityki na poziomie UE na mikropoświadczenia zwrócono uwagę dopiero niedawno. W większości krajów nie ma jeszcze ich oficjalnej definicji.
Kraje europejskie poszukują najlepszych sposobów wykorzystania mikropoświadczeń jako dokumentacji efektów uczenia się wynikających z krótkich doświadczeń edukacyjnych o zapewnionej jakości.
Definicja proponowana na poziomie UE brzmi: „Mikropoświadczenie to dowód efektów uczenia się uzyskanych w wyniku krótkiego doświadczenia edukacyjnego. Te efekty uczenia się są ocenione pod kątem przejrzystych standardów. Dowód jest ujęty w poświadczonym dokumencie, w którym określa się imię i nazwisko posiadacza, osiągnięte efekty uczenia się, metodę oceny, organ wydający oraz, w stosownych przypadkach, poziom ram kwalifikacji i uzyskane punkty. Mikropoświadczenia są własnością ich posiadacza, mogą być udostępniane, przenoszone i łączone w ramach większych poświadczeń lub kwalifikacji. Opierają się na procedurze zapewnienia jakości według uzgodnionych standardów”.
